The Legend of Zorro (2005)

Zeven jaar na The Mask of Zorro knoopte Antonio Banderas opnieuw het Zorro-maskertje voor in dit uitstekende vervolg. Catherine Zeta-Jones keerde eveneens terug als Elena, de geliefde van de volksheld, en Zorro's edele viervoeter Tornado kleppert weer de stofwolken vanonder de hoeven.
Dit soort vervolgfilms weet mijn vertrouwen in sequels enigszins te herstellen. Legend levert nu precies wat je van een dergelijk westernavontuur mag verwachten. Flitsende degenactie, goed opgebouwd plot (en complot), mooie art-direction, een ouderwets spannende finale, een snufje humor plus een vleugje romantiek. Alle klassieke elementen zijn aanwezig en worden strak in de hand gehouden door regisseur Martin Campbell. Niet moeilijk zitten doen en gewoon je verhaal vertellen. Zo kan het ook. En zo hoort het ook.
Zorro Returns? ZZZZZZZ!

Trailer The Legend of Zorro

Superman Returns (2006)

Sequels en remakes. Waarom trap ik er elke keer in? Om met het kryptoniet in huis te vallen, Superman Returns is mij erg tegengevallen. Origineel is het al niet, deels is het een regelrechte kopie van Richard Donners definitieve meesterwerkje over Superman met Christopher Reeve. Al zal Bryan Singer dit vast verkopen als een eerbetoon aan die film, maar intussen zit je toch naar iets te kijken wat je al eerder en 100 x beter hebt gezien.
Kevin Spacey mag kaalbol Luthor spelen maar verbleekt bij Gene Hackman. Voeg daarbij de lengte van de film (waarom moet het zo ontzettend lang duren allemaal?), het nationalistisch toontje, de nogal zwaar aangezette christelijke symboliek van Superman als verlosser van de mensheid en een niet bijster opwindende finale en je hebt een gaapverwekkende blockbuster erbij. Qua spektakel is er één goede scène, die met het vliegtuig, maar dat is echt niet genoeg voor een superheldenfilm van 154 (!) minuten. De rest van de film zijn vermoeiende pogingen tot uitdieping van de relatie Lois Lane en Superman.

Superman Returns? Ik dacht het niet.

Trailer Superman Returns

Syriana (2005)

Dat de olieindustrie een wereld is met smerige spelletjes hoeft niemand te verbazen. Ik sta dan ook niet te kijken van Syriana waarin de Amerikaanse grootkapitalisten en overheidsdiensten het olieparadijs in het Midden-Oosten bestoken met hun handelsmotto: het doel (winst maken) heiligt alle middelen (corruptie, moord).
Syriana volgt in het complotweb een viertal mensen met hun verhaallijnen. Eerlijk gezegd vond ik het niet altijd duidelijk wie nu wat vertegenwoordigde, maar simpel gezegd komt het erop neer dat George Clooney als spion opdracht krijgt prins Nasir (Alexander Siddig) te ontvoeren omdat de prins zijn land wil hervormen en met die ambitie de voor Amerika lucratieve oliehandel in gevaar kan brengen. De prins krijgt op zijn beurt advies van Bryan Woodman (Matt Damon), een vertegenwoordiger van een oliemaatschappij die juist dollartekens in de ogen krijgt bij de gedachte met de prins samen te werken. En Christopher Plummer speelt de baas van een advocatenbureau die zich er ook tegenaan moeit. Tja, de namen vliegen je in het begin om de oren in talloze blabla-scènes en de personages blijven niet meer dan figuranten. Dat vind ik toch een minpunt. Syriana blijft op die manier heel zakelijk en rationeel. Emotionele betrokkenheid wordt bijna onmogelijk gemaakt.
Dit soort films staan inmiddels bekend als hyperlinkfilms. Veel personages wier levens of acties elkaar op enig moment kruisen. Traffic was er eentje. Babel is er nog een. Je moet ervan houden, ik ben er niet zo'n liefhebber van, maar hyperlinkfilms moeten op zijn minst enige transparantie en overzichtelijkheid bieden wil je als kijker de draad niet kwijtraken. Daar schort het mijns inziens in Syriana aan en dat lijkt me te wijten aan de onervaren regie van Stephen Gaghan. Gaghan was de scenarist van Traffic, ook zo'n film maar dan over drugshandel en daarin lukte het onder regie van Stephen Soderbergh wel om naar het menselijk niveau af te dalen. Gaghan laat dat grotendeels liggen. Mooi voorbeeld is de scène waarin George Clooney wordt gemarteld in Beiroet en een montageknip later zie je 'm opeens in een ziekenhuisbed in Washington liggen. De rest moet je als kijker invullen. Nu hoeft niet alles uitgelegd te worden, maar narratieve sprongen die hele oceanen in een flits overbruggen maken Syriana er niet begrijpelijker op.
Conclusie: een goede (deels fictieve) reportage over de schandalen achter de oliehandel, alleen minder geslaagd als speelfilm.

Trailer Syriana

Lust je nog peultjes?

Een podcast voor het slapengaan. Het hoort inmiddels bij mijn bedritueel. Het probleem is alleen dat er zo'n overweldigend aanbod van podcasts bestaat. Vooral in het begin weet je niet echt wat nu de moeite van het beluisteren waard blijft, maar na enige tijd ga je noodgedwongen schiften en houd je favoriete podcasts over die je wekelijks van internet plukt.
Wat luister ik momenteel? Naast Bommel de podcasts van Nachtvluchten, Kunststof en Simek 's Nachts die mij boeiend of amusant lijken. Ligt aan de gast of het onderwerp. Als er schrijvers te gast zijn, gaat het meestal blindelings op mijn mp3-spelertje. Net als Desmet Live met Theodor Holman, vooral de vrijdaguitzending met De wereld volgens Stine Jensen en de vermakelijke rubriek Ketter en geest van Max Pam.
Daarnaast biedt de BBC nog drie luisterpeultjes aan die ik wekelijks beluister: Mark Kermode's filmrecensies, het geschiedenisprogramma In Our Time van Melvyn Bragg, en Mayo's Book Panel met besprekingen van nieuwe Engelstalige boeken. En als ik zomaar zin krijg in oude hoorspelen snuffel ik rond op het Radio Nostalgia Network of de peulplukpagina bij OTR Cat.
Er ligt uiteraard nog een wereld aan luisterpeultjes open, maar dit zijn momenteel mijn favoriete podcasts. Meer dan genoeg om de week door te komen.

The Promise (2005)

Een Chinese sprookjesfilm van Kaige Chen, de regisseur van Farewell My Concubine. Het weesmeisje Qingcheng wordt door een godin voor de keus gesteld: een verschoppeling blijven of een mooie prinses worden. Zo'n keus is snel gemaakt zou je denken. Alleen zal Qingcheng als prinses nooit de ware liefde kennen. De vloek van het liefdeloos bestaan kan alleen ongedaan worden gemaakt als Qingcheng de tijd kan terugdraaien tot aan het moment waarop ze haar besluit heeft genomen.
The Promise is niet zo perfectionistisch georkestreerd als de megaproducties van Zhang Yimou (Hero, House of Flying Daggers), maar de vergelijking gaat ook mank omdat je een fantasyfilm niet kunt beoordelen met de meetlat van die Oosterse vechtkunstspektakels. Kijkers die zoiets verwachten zullen bij The Promise van een koude kermis thuiskomen. Al zitten er fraaie confrontaties in, zoals een robberpartijtje met rondcirkelende kamerschermen. Wonderlijk genoeg vond ik de grof ogende CGI sterk bijdragen aan de fantasiesfeer, het zijn soms net matte paintings die de achtergrond met verfstreken duiden en niet streven naar fotorealisme.
Mooi vertier wat GeeJee betreft, waarin verhaal en fantasie voorop staan. Promise schurkt aan tegen de stijl van Tsui Hark: rijke verbeelding, actiescènes die zichzelf niet serieus nemen (soms lijkt het wel een renkoekoekcartoon) en speciale effecten met rafelranden. Als extraatje krijg je er een toef romantische slagroom bij.

Trailer The Promise

Monarch of the Moon (2005)

"Now you listen to me, Moon Nazi!
Nobody invades America on my watch."

Weinigen zullen hem kennen, maar Yellow Jacket heeft Amerika keer op keer van de ondergang gered. Als gevechtspiloot viel hij in handen van de nazi's die hem bij een experiment per ongeluk transformeerden tot een superheld die macht heeft over wespen. Zodra het land van de vrijheid in nood verkeert, sjort Yellow Jacket aan zijn propeller en snort hij door de lucht om snode plannen te verijdelen.
In deze lowbudgetparodie op Amerikaanse serials uit de jaren veertig en vijftig moet de wespenheld het opnemen tegen de As van het Kwaad en zijn aartsvijandin uit het land van de rijzende zon: Dragonfly. De duivelse geisha collaboreert met de nazi's, beschikt over Japbots en heeft ook nog een doemsdagstraal in de aanbieding om de VS van de kaart te vegen. Kan Yellow Jacket het land van Uncle Sam redden? Zelfs als Dragonfly slechts een pion blijkt te zijn van de maanmonarch?
Deze onafhankelijke productie van de broertjes Lowry, uitgebracht onder de vleugels van Dark Horse Indie, zou je supermelig kunnen noemen, maar als je fan bent van oude serials als Flash Gordon en Radar Men from The Moon is het óók supergeinig. Het acteerwerk is toepasselijk knullig en de CGI-effecten lijken soms uit de graphics-middeleeuwen te komen. Hoort bij de lol. Evenals de spierballentaal van de zwart-geel gestreepte superheld. Te midden van alle nonsens weet Kimberly Page toch indruk te maken als de fraai uitgedoste Dragonfly; en Blane Wheatley speelt Yellow Jacket met eenzelfde flair als Buster Crabbe. Al heb ik Crabbe nog nooit met een sigaret in de mondhoek zien opstijgen in een zwarte walmwolk.
Filmcriticus Leonard Maltin noemde Monarch de film die Sky Captain and the World of Tomorrow had willen zijn. Nu vond ik Sky Captain vermakelijk, en Monarch ook, maar dit avontuur van de wespenheld is en blijft lowbudget (met alle beperkingen vandien) en in feite gewoon een ouderwetse serial, bestaande uit 6 afleveringen van elk zo'n 20 minuten, gemaakt met moderne middelen. Op de dvd is Monarch ook te bekijken in zwart-wit. Speciaal voor nostalgische kijkers als GeeJee.

Trailer Monarch of the Moon

Die Büchse der Pandora (1929)

Vergeet Greta Garbo, Marlene Dietrich of Marilyn Monroe, de enige echte femme fatale in de filmgeschiedenis blijft Louise Brooks als Lulu in dit meesterwerk van Georg Wilhelm Pabst. Met haar zwarte helmkapsel groeide Brooks in de jaren twintig van de vorige eeuw in een mum van tijd uit tot het stijlicoon van de roaring twenties, maar nergens schroeide haar erotisch geladen aanwezigheid zo veel brandplekken in het filmdoek als in Die Büchse der Pandora (Engelse titel: Pandora's Box).
Lulu is een ex-danseres die als een onvangbare passievlinder van de ene man naar de andere fladdert en daarbij een spoor van gebroken harten en verwoeste levens achterlaat. Niet in het minst haar eigen leven, want het noodlot brengt uiteindelijk Jack the Ripper op haar pad.
Een klassieker over onbedwingbare hartstocht die voortkomt uit het soort liefde dat iedereen ten gronde richt. Brooks werd onder de bezielende regie van Pabst een mirakel dat nog steeds inspireert, fascineert en de kijker volkomen wegblaast.

Eerbetoon aan Pandora's Box

Memoirs of a Geisha (2005)

Fraai ogende verfilming van de bestseller van Arthur Golden over Chiyo, een meisje dat door haar vader wordt verkocht aan een geishahuis en onder de naam Saruyi uitbloeit tot een beroemde geisha in Japan. Ik heb het boek niet gelezen, dus in hoeverre de film trouw blijft aan het papier weet ik niet, maar de filmversie wordt onderhoudend verteld.
Mooie plaatjes, goed acteerwerk (Li Gong spat zoals vanouds van het scherm), hoewel het ongetwijfeld een romantiserend beeld van de geisha's geeft. Al wist de film mij niet echt diep in het hart te treffen, toch zeer de moeite van het bekijken waard. Kijk uit naar de prachtige sleutelscène waarin The Chairman de kleine Chiyo hoop geeft en de sneeuwdans.

Trailer Memoirs of a Geisha

Bommel

Na Het Bureau is er weer een hoorspelreeks gestart op de Nederlandse radio. Hieperdepiep! Ik ben dol op hoorspelen, en Bommel vind ik nu al oneindig veel leuker, hilarischer, avontuurlijker, sfeer- en fantasievoller dan al dat ambtenarengeklep in Het Bureau. Logisch uiteraard, want de Bommelverhalen van Marten Toonder blijven geweldig.
Na de eerste 5 afleveringen beluisterd te hebben, ben ik helemaal gewend geraakt aan Mark Rietman als Heer Ollie B. Bommel. Eerst zit je nog met een brombeerstem in je hoofd, maar eigenlijk is de lichtere toon van Rietman erg geschikt voor de heer van stand en het verrukkelijke Nederlands van Marten Toonder doet de rest. Krijn ter Braak is meteen een perfecte Joost. Alleen blijf ik twijfelen over Jacob Derwig als Tom Poes, de stem had hoger mogen zijn want het is en blijft toch een poes. Ik had het liefst een vrouw in die rol gehoord, maar Derwig weet de nadenkende hmm's van de listen verzinnende vriend van Bommel goed te raken.
Ook leuk zijn de gastacteurs. In het eerste avontuur, Heer Bommel stuit de vooruitgang, weet Cees Geel van de tovenaar een heerlijk knorremorrend personage te maken; Fred Goessens is komisch als de Klokker in Tom Poes en de Klokker; en 'friemelpraat' is het Toonderwoord van de week. Dit is toch genieten, als u begrijpt wat ik bedoel.

Pirates of the Caribbean 2 (2006)

Wat doe je als een film een enorme kaskraker wordt? Juist... sequels draaien om meer gouden dubloenen in de piratenkist van de studio te krijgen en dat is met Dead Man's Chest grandioos gelukt. Helaas valt niet hetzelfde te zeggen over de kwaliteit. Dit soort publieksfilms hoeft echt geen hoogstaande filmkunst te zijn, maar de zoektocht naar de schatkist van Davy Jones, de octopuskapitein van de Vliegende Hollander en heer over het verwoestende zeemonster de Kraken, wordt over te veel zeemijlen uitgesmeerd en eigenlijk alleen amusant in een handvol actiescènes.
Het scenario rammelt als een sleutelbos en de eerste drie kwartier vond ik erg ongeïnspireerd en ronduit kinderachtig (de inboorlingen). Tegen dergelijk materiaal is zelfs een lustig erop los schmierende Johnny Depp als Jack Sparrow niet bestand. Zodra Bill Nighy als Davy Jones ten watertonele verschijnt (leuke rol met dank aan mooie CGI) lijkt het lang de goede kant op te gaan en zowaar nog spannend te worden (een hoogtepuntje is toch het zwaardgevecht op een rollend waterrad), maar na het slotspektakel met de Kraken gaat alles als een nachtkaars uit. Ofwel: regisseur Gore Verbinsky geeft alleen een schot voor de open boeg van het derde deel, Pirates of the Caribbean: At World's End.
En shiver me timbers... ik ben nu toch benieuwd hoe het afloopt met Captain Jack. Ik hoop alleen dat het slotdeel teruggrijpt op de klassieke charme van het origineel, want die wordt in dit deel node gemist.

Trailer Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest

Om het behoud der eenzaamheid

Om het behoud der eenzaamheid, Hans Warren. (2001, Bert Bakker, 396 blz)

Een dagboek zou alle andere boeken overbodig moeten maken, alle genres in zich verenigen. 'Mon coeur mis a nu.' Daardoor kan de lectuur van dagboeken zo'n genot zijn, men ontmoet er de mensen in zoals ze zijn, in hun kleinheden, hun twijfels. Hun zielsgebreken zijn er niet bemanteld door het rijke gewaad van de grote kunst. Je bent in direct contact. Het komt het dichtst bij een persoonlijke ontmoeting.
- 16 september 1955

Het geheim dagboek van Hans Warren is een begrip in de Nederlandse literatuur en misschien wel het meest indringende egodocument ooit gepubliceerd in Europa. In 2001, het sterfjaar van Warren, waren er reeds vijftien delen verschenen. In dat jaar verscheen ook deze bloemlezing uit de eerste veertig jaar geheim dagboek. Al geniet het de voorkeur de dagboeken integraal te lezen, toch is zo'n bundeling met de mooiste aantekeningen handig om alsnog in te haken, ook omdat alle vorige delen niet meer in de reguliere boekhandel te koop zijn.
Warrens indringende en gedetailleerde observaties in prachtig dichterlijk proza blijven een lust om te lezen. Zijn levensjaren worden gevuld met het Zeeuwse natuurschoon, vurig opgebloeide maar soms net zo snel verzuurde liefdesrelaties in de Parijse jaren, het vogelrijk (ik ken weinig schrijvers die zo vol verrukking over vogels hebben geschreven), de literaire wereld, en in latere jaren het verzamelen van objets d'arts. Zijn huwelijk met Mabel, en tientallen jaren echtgenoot- en huisvader-zijn tegen wil en dank, blijft mij toch verbazen, want Warren had toch op vroege leeftijd door dat hij de herenliefde was toegedaan. Hij spaart zichzelf echter niet en schrijft ook dat hij Mabel en de kinderen niet waard is. De worsteling met zichzelf en het eeuwige getwijfel aan de zin van zijn bestaan legt niet alleen zijn eigen menselijkheid bloot, maar het vormt ook een spiegel voor eenieder die zijn dagboeken leest. Al levert de nietsontziende openhartigheid soms passages op die zo intiem zijn dat je het met enige gêne leest. Zoals expliciet beschreven seksuele escapades met jongens in de Pigalle, de rosse buurt van Parijs.
Hilarisch is de ontboezeming over Warrens bezoekje met de stomdronken Bert Bakker aan het bordeel in Goes. Dat ik als Zeeuw weet waar het zich allemaal afspeelt draagt natuurlijk bij aan het leesplezier, maar Geheim dagboek van Hans Warren is ook voor niet-Zeeuwen een uniek document van een leven en een magnum opus van de Nederlandse literatuur.

Meer Hans Warren

Tsotsi (2005)

De Zuid-Afrikaanse film die vorig jaar de Oscar voor beste niet-Engelstalige film heeft gewonnen. Ik kan wel zien waarom, want dit verhaal over jeugdgangster Tsotsi in een van de townships in Johannesburg heeft een nogal sentimentele inslag.
Het leven van Tsotsi verandert als hij bij een autoroof een vrouw neerschiet en later ontdekt dat haar baby achterin zit. Tsotsi ontfermt zich over het wurm en wordt daarmee emotioneel teruggevoerd naar zijn eigen kindertijd. We zien in flashbacks hoe het zover met hem heeft kunnen komen. Geïnspireerd door de onschuld van het prille wezentje wordt hij gedwongen het te beschermen en zo het goede te doen. Zo'n thema gaat erin als koek bij een Oscar-commissie, maar eerlijk is eerlijk... het is mooi opgebouwde film en bij het slot kwamen bij mij ook de waterlanders. Verwacht alleen geen snoeihard misdaadepos over gangsterjongeren in de krottenwijken.

Trailer Tsotsi