Masters of Horror Vol. IV-VI

Imprint van Takashi Miike

Als je de eerste drie dvd's van Masters of Horror bespreekt, moet je dat ook doen met de resterende dvd's in de box. Daar gaan we dan:
Imprint van Takashi Miike is nooit uitgezonden in de VS. Of dat nu ligt aan de martelscène (al toont Miike zich mild in vergelijking met Audition en vooral de martelporno van Ichi the Killer) of de gevoelig liggende abortusscène? Ik weet het niet. Miike's ep blijkt wel de meest filmische episode van seizoen 1. Een Amerikaan (de miscaste Billy Drago) zoekt zijn Japanse geliefde en komt op een bordeeleiland waar zij zich moet bevinden. Hij ontmoet een verminkte prostituée met een groot geheim, die prachtig wordt neergezet door Youki Kudoh (Memoirs of a Geisha). Een mooie en soms zenuwslopende episode. Jammer dat Drago niet goed in zijn vel lijkt te acteren.
Pick Me Up van Larry Cohen is een geestig verhaal over een concurrentiestrijd tussen twee seriemoordenaars. Vooral geestig vanwege de glansrol van Michael Moriaty die hier eenzelfde droogkomisch personage aflevert als in Cohens kostelijke monsterfilm Q - The Winged Serpent. David Carradine memoreert in een interview dat hij die film altijd 'The chicken that ate New York' noemde. Wat illustreert dat je het aan Cohen kunt overlaten om iets absurds met veel flair en humor op het scherm te krijgen.
Lucky McKee is een jonkie op horrorgebied maar hij wist zo veel indruk te maken met May dat hij Sick Girl mocht afleveren. Angela Bettis (uit May) speelt insectenprof Ida die verliefd wordt op hippiemeisje Misty. De relatie bloeit op als een romantische komedie uit de jaren vijftig, heerlijk, maar een ontsnapt reuzeninsect zorgt voor een onaangename wending. Dit is een meesterlijke aflevering. Innemend, geestig, breekbaar, onbehaaglijk, met angstaanjagende momentjes en uitmuntend acteerwerk. Misschien wel mijn favoriet van S1.
Haeckel's Tale van John McNaugton viel mij tegen. McNaughtons enige aanspraak op de titel horrormaestro blijft Henry: Portrait of a Serial Killer. Na die mokerslag heeft hij weinig meer gedaan in het genre en met HT grijpt hij terug naar de Hammer-films. Het wist mij helaas niet te overtuigen, want ik zie een Amerikaan die krampachtig probeert een regisseur als Terence Fisher na te bootsen. Zonde, want het verhaal van Clive Barker over een vrouw die alleen door haar dode geliefde bevredigd kan worden had een ontroerende episode kunnen opleveren over een onmogelijk verlangen. Nu neigt het naar rommelig Hammer-plagiaat.
Tobe Hooper schiet in Dance of the Dead behoorlijk uit zijn visuele slof. Dat bedoel ik positief, want de psychedelisch langsratelende beeldenstormpjes sluiten perfect aan bij de beleving van de drugsgebruikende hoofdpersonages. Een post-apocalyptische vertelling (geschreven door de zoon van Richard Matheson) waarin de doden na een injectie tijdelijk hun motorische functies tentoon mogen spreiden voor het joelende publiek van de Doom Room. De spreekstalmeester wordt door Robert "Freddy" Englund neergezet als sinistere kloon van Joel Grey uit Cabaret. Wilkommen, bienvenue, welcome...
Fair Haired Child van William Malone bewijst opnieuw dat je met een authentieke visie op een clichématig gegeven een mooie ep kunt afleveren. Een gestoord echtpaar ontvoert jongeren en sluit hen op in hun kelder. Ze hebben een deal gesloten met een demoon om hun overleden zoon terug te krijgen. Of dat lukt? Beetje Faustiaans allemaal. Opvallende rol van Lori Petty (Tank Girl). Visueel zitten er prachtige momenten in. Vooral de schokkerige sluipgang van de demoon in de stijl van Murnau's Nosferatu is genieten.
In de dvd-box is Chocolate van Mick Garris de hekkensluiter. Garris gaat nu misschien de geschiedenis in als de initiator van deze serie, maar hij is bekend door veel verfilmingen van Stephen King, zoals de mini-series The Shining en The Stand. In Chocolate krijgt Jaimie (Henry Thomas, jaja... Elliot uit ET) hallucinaties waarin hij in het lichaam van een mooie blondine lijkt te belanden. Wie is die mysterieuze vrouw? En wat doe je als je haar ook nog een moord ziet plegen? Zeer onderhoudend. Al vond ik de sfeer meer een Tale of the Unexpected dan een Tale of Horror.
Wat moet je dan na 13 episodes concluderen over het eerste seizoen van Masters of Horror? Toptelevisie.

Voor trailers: www.mastersofhorror.nl

Bridge of Rama

Bridge of Rama, Ashok K. Banker. (2005, Orbit, 448 blz)

Alweer het vijfde boek van de magistrale hervertelling van de Rayamana. In het vorige deel werd Sita, de geliefde van Rama, door demonenheer Ravana met de vliegende godenwagen Pushpak ontvoerd naar het eilandenrijk Lanka. Nu moet Rama, nog steeds in ballingschap, vanaf de Indiase kust de oceaan zien te overbruggen met hulp van apenmens Hanuman en berenkoning Jambuvan. Beide hebben een immens leger verzameld voor de invasie van Lanka, maar hoe krijg je die vanar- en beersoldaten de oceaan over? Een brug bouwen lijkt de enige oplossing. Een brug die na NASA-satellietfoto's ook werkelijk bleek te bestaan, liggend tussen India en Sri Lanka, hoewel hindoeïsten en archeologen nog kibbelen over de vraag of die in de oudheid door Rama is aangelegd of niet. Het blijft leuk: speculeren over de historische waarde van een mythologisch verhaal.
Eigenlijk speelt de brug een ondergeschikte rol in Bridge of Rama, want het boek blinkt vooral uit in de beschrijving van alle machinaties van Ravana. Niet alleen bedoeld om Sita mentaal te breken, maar ook om Rama af te schilderen als een kwade genius die de dharma (heilige plicht) misbruikt voor een genocide op de Rakshasa's. Banker roert daarmee de oude moraal aan dat oorlogen geen helden of vijanden kennen, alleen slachtoffers. Er wordt wederom verwezen naar het wegvagen van de horden Rakshasa's in Siege of Mithila middels het devawapen dat Rama werd geschonken, en ik moet toegeven dat de toepassing van het wapen in Siege mij onbewust deed denken aan de atoombom op Hiroshima en Nagasaki. Is Rama nu opeens de schurk in dit mythologisch verhaal of is het Ravana? Of geen van beiden? Je gaat in dit boek sterk twijfelen na de listige spindoctorij van de demonenheer.
In dit deel is ook een hoofdrol weggelegd voor Hanuman die zich waagt aan een missie om Sita te bevrijden. Banker toont zich een geniaal filmisch schrijver bij Hanumans beproevingen in de witte toren van Ravana. Al is het afsluitende bloedbad misschien te veel van het goede voor de lezers met een zwakke maag. In dergelijke passages steekt toch Banker de SF- en horrorfan de kop op. Daarnaast blijft het een groot genot om te lezen hoe Supanakha, de Mata Hari onder de rakshasa's, haar hedonistische kunsten in de strijd werpt.
Nog één boek te gaan en dan is dit mythologisch feest ten einde, maar gelukkig verschijnt dit jaar het eerste deel van Bankers SF-reeks The Ganesa Sequence. Ik kan haast niet wachten.

Capote (2005)

Op de middelbare school heb ik In Cold Blood van Truman Capote gelezen voor mijn boekenlijst Engels. Een briljante non-fictie roman over een gruwelijke moord op een gezin in een slaapstadje van Kansas. Het boek is me altijd bijgebleven, ook mede door de meesterlijke verfilming In Cold Blood uit 1967 die ik later heb gezien.
Interessant dus om na al die jaren in Capote de moordzaak belicht te zien vanuit het oogpunt van schrijver Truman Capote. De film is een zorgvuldig opgebouwde karakterstudie waarin we Capote tijdens de jarenlange gesprekken met een van de moordenaars, Perry Smith, verstrikt zien raken in het web dat hij spint om achter de ware toedracht van de meervoudige moord te komen. Je weet soms niet waar de manipulator Capote ophoudt en de voelende mens achter het masker begint. Dat maakt de sublieme vertolking van Philip Seymour Hoffman fascinerend om naar te kijken, en daarmee ook de film. Al na enige minuten ben je de geaffecteerde excentriciteit van Capote de schrijver vergeten en sijpelt het verhaal in koelen bloede onder je huid. Mooi gedaan.

Trailer Capote

Crying Ladies (2003)

De Filippijnse cinema is voor mij nog grotendeels onbekend. Onterecht, zo blijkt uit Crying Ladies van Mark Meily. Een sympathieke en hartverwarmende feelgoodmovie over drie vriendinnen die aan lager wal zijn geraakt. Zo moet Stella na een jaartje celstraf haar leven en relatie met zoontje Bong opnieuw opbouwen; Rhoda droomt nog altijd van een carrière als beroemd actrice nadat ze ooit als figurante heeft opgetreden in de film Darna and the Giants, maar nu speelt ze alleen nog een toverkol in het spookhuis op de kermis; en Choleng werkt in een weeshuis en ligt regelmatig met de man van haar beste vriendin tussen de lakens. De vriendinnen vatten nieuwe moed als ze worden ingehuurd als klaagvrouwen bij een Chinese wake en begrafenis.
Crying Ladies wordt in feite gedragen door de prachtige rol van Sharon Cuneta als Stella. En wat zo vaak lijkt te mislukken in feelgoodmovies uit Hollywood lukt Meily wel: de lichtvoetige toon (er valt heel wat te glimlachen) wordt moeiteloos vermengd met ontroerende momenten die vaak fraai en origineel in beeld worden gebracht. Vooral de wachtscène met Stella en haar zoontje, en een tijd wegtikkende klok, is magnifiek gedaan. Helaas zat er voor deze Filippijnse Oscar-inzending geen nominatie in, maar het is zeker de moeite waard om de dames ook in je thuisbioscoop te laten huilen.

Website Crying Ladies

Deadbirds (2004)

Lowbudget griezelwestern gesitueerd in de nadagen van de Amerikaanse Burgeroorlog. Een stel bankrovers brengt de nacht door in een oud landhuis waar het niet pluis is. Zo'n spookhuis blijft een beproefd concept voor jonge filmmakers zonder een zak vol studiogeld om te tonen wat ze in hun mars hebben. In dit geval is Deadbirds het lange speelfilmdebuut van Alex Turner. Al zorgt het acteursensemble niet echt voor vuurwerk, toch een aardig griezeluitje met veel sfeer en een paar zeer effectieve BOE-momenten. Een deel van de film werd opgenomen op de oude sets van Tim Burtons Big Fish.

Trailer Deadbirds

Masters of Horror Vol. I - III

Udo Kier in Cigarette Burns van John Carpenter

Eind december heb ik mezelf de dvd-box van het eerste seizoen van Masters of Horror cadeau gedaan. Je moet toch ergens de lange winternachten mee doorbrengen, maar ik zit er nu al bijna doorheen (inclusief tonnen aan extra's). Tijd voor een korte bespreking van de eerste drie dvd's, waarbij ik de dvd-volgorde van de episodes aanhoud en niet het oorspronkelijke uitzendschema. Als geheel vind ik het als horrorliefhebber toch een geweldige serie, niet eens zozeer vanwege de verhalen die niet altijd uitblinken in originaliteit of subtiliteit, maar vooral omdat het zo'n prachtige waaier vormt van de uiteenlopende stijl van de deelnemende regisseurs.
John Carpenter heeft de eer om de horroranthologie te openen op het eerste schijfje. Cigarette Burns lijkt te citeren uit Carpenters In The Mouth Of Madness waarin een boek de lezers tot waanzin drijft. In CB gaat het om een zoektocht naar de obscure Franse film La Fin Absolue du Monde, die naar verluidt moordlustige psychoses teweegbrengt bij iedereen die 'm onder ogen krijgt. Het gevaar op celluloid is na de eerste vertoning spoorloos verdwenen, maar filmconnaiseur Bellinger (een verrukkelijke Udo Kier) geeft opdracht de laatst bestaande kopie te vinden. CB is deels detective, deels horror. Zoals altijd bij Carpenter intens onderhoudend met fijn onsmakelijke SFX. Een prima binnenkomer.
Don Coscarelli heeft de serie aangegrepen om na Bubba Ho-Tep opnieuw een verhaal van Joe R. Lansdale te verfilmen. Incident On and Off a Mountain Road oogt clichématig - jonge vrouw wordt achtervolgd door seriemoordenaar Moonface - maar er volgt een fraaie twist. Bovendien is het genieten als Coscarelli de kijker rondslingert met de kinetische zilveren-bol-stijl uit Phantasm. Angus Scrimm (de lijkbleke begrafenisondernemer uit Phantasm) heeft een amusante bijrol als slachtoffer van Moonface. Don is geslaagd.
Net als Stuart Gordon met de H.P. Lovecraft-vertelling Dreams in the Witch-House. Student huurt zolderkamertje, krijgt daarna ijselijke nachtmerries en raakt in de ban van een heks die zich verschanst in een parallel universum. Gordon opteert voor eenzelfde ingetogenheid als Dagon, zonder de uitzinnige splattereske humor van Re-Animator, en dat levert een zeer sfeervolle episode op. Sterke rol van Chelah Horsdal als de alleenstaande moeder.
Deer Woman van John Landis mag van de regisseur zelf geen vervolg heten op An American Werewolf In London. Toch deed het mij daar onbewust aan denken. De luchtige, humorvolle toonzetting is in elk geval hetzelfde. Is dit horror? Geen idee. Vermakelijk is het zeker als een cynische rechercheur op jacht gaat naar de hertenvrouw uit de Indiaanse mythologie die haar foerageerterrein tot de bewoonde wereld heeft uitgebreid. De vleesetende Bambi wordt heel verdienstelijk neergezet door Braziliaans fotomodel Cinthia Moura. Mooi en verleidelijk staan wezen is haar wel toevertrouwd.
In de Verenigde Staten zal Homecoming van Joe Dante vast de spraakmakendste episode van het eerste seizoen zijn geweest. En terecht misschien, het is een virtuoos staaltje zombiesatire waarin het Irak-beleid van de regering Bush wordt aangeklaagd. Gesneuvelde soldaten uit de oorlog in Irak verrijzen uit hun body bags om te gaan stemmen in de verkiezingen. Uiteraard niet op de Republikeinen. Meesterlijke aflevering waarin het machiavellisme van het politieke campagnespel tot op het bot wordt gefileerd. Uitstekend geacteerd, met een erg leuke rol van Robert Picardo.
En dan Jennifer van Dario Argento. Ik ben een fan van Dario's oude werk - Profondo Rosso, Tenebre, Suspiria - maar de Italiaanse maestro heeft lang niet meer gevonkt. Jennifer brengt daar verandering in. Een blond lolitameisje met mismaakt gezicht oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op mannen. Ook agent Frank die haar redt van de dood raakt verslaafd aan haar seksuele oerkracht. Een boeiende - wat zou je doen in zo'n situatie? - en mysterieuze episode, met een aantal fraaie Argento-momenten. Jennifer is de enige episode die is gecensureerd voor TV-uitzending, maar niet getreurd want de geknipte scènes zijn alsnog te bewonderen op de dvd met extra's. Laten we het erop houden dat het expliciete orale horror betreft. :)

Voor trailers: www.mastersofhorror.nl

Het boek van violet en dood

Het boek van violet en dood, Gerard Reve. (1996, Pandora Pocket [tiende druk], 254 blz)

Mijn verschijning had iets tijdloos: ik had geen leeftijd omdat ik een eeuwige pelgrim was naar een immer wenkende horizon.

Het moest het boek worden dat alle andere boeken overbodig maakte. Dat is het uiteraard niet geworden en we kunnen dat streven verwijzen naar het rijk der Reviaanse ironie. Violet en dood is wel Reve's meest autobiografische fictiewerk (bij Reve weet je het immers nooit, al vertelt hij altijd de waarheid, beste bloglezertjes). Zoals de titel aangeeft vormt de dood een centraal thema, zoals in al het werk van Reve, en het boek bestaat uit één lange gedachtestroom met de begrafenis van buurjongen Jean-Luc als omlijsting. Alle thema's komen hier samen: de dood dus, de liefde (en de totale overgave op z'n Reviaans), God, Maria en de Katholieke Kerk, kunst, de verfoeide intellectuelen, het eeuwige schuldgevoel, de waanzin en het wonder van het leven, en de aanbidding van de Mededogenloze jongen. Violet en dood zou je bekentenisliteratuur kunnen noemen en leest als een lange brief gericht aan de lezer. Afwisselend hilarisch en licht ont- of beroerend naar gelang de voorkeur.

The Descent (2005)

Speleologische boe-machine van Neil Marshall, de regisseur van het vermakelijke Dog Soldiers. Laat een stel jonge dames in een grottenstelsel afdalen met een golemachtig kannibalenras en je hebt weinig meer te doen voor een geslaagde horrorthriller. Meestentijds wordt effectief gebruik gemaakt van de claustofobische omgeving en duisternis. Toch zijn er ook minpunten: de aanloop naar de grottenexpeditie vond ik iets te clichématig, een aantal boemomenten zijn slecht getimed en zullen voor geoefende horrorkijkers voorspelbaar zijn, en na de sterke opening duurt het pakweg een halfuurtje voordat de spanning opnieuw wordt aangeboord zodra de dames iets vreemds in de grotten menen te hebben gezien. Daarna volgt een kundig uitgesponnen ondergrondse survivaltocht. Kwalificaties als 'de beste horrorthriller sinds Alien' vind ik zwaar overdreven, maar niettemin een thriller die ontsnapt aan de middelmaat. Alleen al vanwege het mooie slotmoment.

Trailer The Descent

The Kenneth Williams Diaries

The Kenneth Williams Diaries, Kenneth Williams. (1993, Harper Collins Publishers, 828 blz)

Why do I linger? Not from love of life, I've always found it awful... no, it's rather from a sense of curiosity... not wanting to miss the third act.
- Kenneth Williams, zondag 20 maart 1988

De Britse acteur- en radiokomiek Kenneth Williams is in Nederland misschien niet zo bekend, of mensen moeten 'm kennen van de (doorgaans) platte filmkluchten uit de Carry On-reeks die in de dagboeken van Williams regelmatig de wind van voren krijgen. Zo foetert hij over Carry On Henry: 'A collection of such rubbish you're amazed it could ever have been stuck together'. De kritische donderuitvallen in combinatie met zijn extravagante publieke persoonlijkheid zorgden ervoor dat hij zowel geliefd als gevreesd werd door collega's. Williams was een entertainer pur sang, maar in de dagboeken treedt de mens achter het clownmasker te voorschijn en blijkt de komiek een nogal tragische, door onzekerheid geplaagde en met vlijmende zelfkritiek behepte man te zijn. Vooral zijn onvermogen tot intimiteit met een partner vormt vele jaren een rode draad, evenals de constante zorg voor zijn oude moeder Louie, met wie hij elk jaar op vakantie gaat om haar een plezier te doen en intussen in zijn dagboek schrijft hoe vreselijk het allemaal niet is.
De dagboeken vormen niet alleen één grote snedige klaagzang, want uiteraard komt er ook een eindeloze reeks verrukkelijke anekdotes langs waarin collega's figureren uit Williams' vroegere toneelcarrière, zijn filmcarrière en de destijds immens populaire radioshows Round The Horne, Beyond Our Ken en Just A Minute. Williams kan daarbij iemand met hetzelfde gemak tot op de schoenveters afbranden als liefdevol ophemelen:

Sid James looks like something which has been taking out of a pickling jar and that mirthless laugh he uses to cover the embarrassment of a laugh not received is sickening.

En over Ingrid Bergman:

I remember that dinner with her at the Garden in '71. I wrote in that diary how I'd said at the end of the evening: "You're the best person I ever worked with" & she replied: "Oh my dear! There will be lots of others..." There were not.

Zelf vond ik het een genot om deze dagboeken te lezen. Ze hebben heel lang mijn nachtkastje gezelschap gehouden, want dat is het mooie van dit soort dagboeken: je kunt er af en toe een weekje uit lezen en dan terugleggen.
Kenneth Williams stierf uiteindelijk op 62-jarige leeftijd nadat hij een dodelijke combinatie van tabletten en medicijnen tegen een maagzweer had ingenomen, maar al had hij erg depressieve perioden en refereert hij de laatste jaren veelvuldig aan zelfmoord, het blijft de vraag of hij nu bewust of onbewust voor de eeuwige lachvelden heeft gekozen. Zijn motto luidde toch: als het leven één grote grap is, laten we er dan maar een goede grap van maken.

Stop Messin' About: The Kenneth Williams Website
You Tube: A Tribute To Kenneth Williams

X-Men: The Last Stand (2006)

Het derde deel in de X-Men-filmreeks. Hopelijk het laatste, want ik heb het eigenlijk wel gehad met deze supermutanten. In dit deel wordt een vloeistofje gepresenteerd dat het mutantengen voorgoed "geneest". Alle mutanten dreigen daardoor van hun gaven te worden beroofd door de mensheid en Magneto (Ian McKellen) slaat op de legertrom om de strijd aan te gaan en de bron van het anti-mutantengoedje, een kind, te vernietigen.
Vaardig gemaakt spektakelstukje maar niet bijster opwindend zodra supergaven op magie gaan lijken. Magneto hoeft bij wijze van spreken alleen nog met zijn vingers te knippen om voertuigen door de lucht te laten buitelen. Eigenlijk vond ik het nevenplot over de terugkeer van Jean Grey (Famke Janssen) en haar innerlijke strijd met alter ego Phoenix het boeiendst. Helaas wordt dat niet ten volle uitgewerkt omdat alle andere mutanten in de coulissen staan te wachten tot ze hun kunstje mogen opvoeren. Doe mij toch maar de Spidermanfilms van Sam Raimi.

Trailer X-Men: The Last Stand

Het lied van de kooi

Het lied van de kooi, Karen Connelly. Oorspronkelijke titel: The Lizard Cage. Vertaling: Sjaak de Jong. (2006, Querido, 448 blz)

Jarenlang heeft Teza geluisterd. Zittend, hurkend, op zijn tenen staand. Hij heeft naar de mieren geluisterd. Naar de vliegen. Naar de hagedissen. Soms buitelen hongerige ratten piepend door het luchtgat naar binnen. Hij kent het geluid van de kraaien en de duiven op de borstwering. Steeds opnieuw weeft de spin zijn web van een geheim verleden. Ze spreken allemaal een taal die de mens niet verstaat.

Indringend, wonderschoon, aangrijpend, diep menselijk. Dat zijn woorden die bij me opkomen na het lezen van Het lied van de kooi. Hoe kan een roman over de Birmese protestzanger Teza, bijgenaamd Vogeltje, die als politieke gevangene onder mensonterende omstandigheden zijn dagen slijt in een isolatiecel, "de teakhouten doodkist", en na een grove mishandeling in de "hospitaalcel" belandt, nu een prachtig boek opleveren? Zeker als je weet dat het is gebaseerd op de tragische werkelijkheid, want Connelly heeft grondige research gepleegd en jarenlang met Birmese ex-gevangenen gesproken. Dat heeft geleid tot een zeer realistisch aandoend verhaal waarin de schrijfster blijk geeft van groot inzicht in de Birmese cultuur en ook het boeddhisme dat het leven van het gewone volk kleurt. Die insteek levert zelfs te midden van alle gruwelen, smerigheid, verval en menselijk lijden schitterende poëtische observaties op. Een testament van de kracht van de menselijke geest. De geest die overal schoonheid en troost kan blijven vinden, ook al is het lichaam tot pulp geslagen. De geest die een sadistische bewaker als Kanjer blijft zien als mens en zelfs tot vergeving in staat blijkt. Dat spreekt mij vooral aan in dit boek.
Misschien dat sommigen Het lied van de kooi heel traag zullen vinden, maar juist die verstildheid ervan schept de ruimte voor een meditatie op de verscheidenheid en ook vergankelijkheid van het leven. Het wonder zien in datgene waarvan veel mensen alleen kunnen gruwen. Zo wordt een hagedislijkje vol maden beschreven als 'voor de helft geraamte en voor de helft traag, sensueel bewegend vlees met heel veel kauwende mondjes', de roman staat vol met dergelijke observaties. In het tweede deel van het boek brengt Connelly nog een simpele balpen in als thrillerelement en weet vervolgens de zoektocht van de cipiers naar dat verboden gereedschap tot aan de allerlaatste zin tot spannende hoogte te stuwen. Dan ben je meesterlijk als schrijfster. En Sjaak de Jong levert een prima vertaling af.
Het lied van de kooi komt zeker in mijn lijstje met beste boeken over Birma (of Myanmar zoals het land door de militaire junta is genoemd). Je hebt uiteraard het klassieke Burmese Days van George Orwell, maar ook Letters from Burma van Aung San Suu Kyi, The Trouser People van Andrew Marshall (een hilarische biografie over de Victoriaan Sir George Scott die het voetbal wilde introduceren in Birma) en From the Land of Green Ghosts van Pascal Khoo Thwe behoren wat mij betreft tot de absolute aanraders wanneer je meer wilt weten over het Birma van toen en nu. En laat ik De onzichtbaren van Karel Glastra van Loon ook niet vergeten.

2007

Het eerste blogbericht van het nieuwe jaar. Wat het jaar gaat brengen weet ik niet, maar ik zal voor mezelf toch eens meer moeten opschrijven wat ik nu allemaal kijk of lees. Beetje overzicht houden. Al zal van dat goede voornemen wel weer weinig terechtkomen als de deadlines om de hoek gluren.
Begin deze week kreeg ik onverwacht een nieuwe editie van De kunst van het geluk (zie foto) in het formaat van een zakbijbeltje. De haagse uitgeverij Bzztôh heeft het gelukspilletje uitgebracht onder hun nieuwe imprint Nirwana. Ik ga de eerste maanden van 2007 intussen verder met het vertalen van Dreaming of Jupiter van Ted Simon.
Qua leeswerk zit ik nu bijna aan het eind van Het lied van de kooi van Karen Connelly en The Kenneth Williams Diaries. Kijkwerk in de eerste week: The Sarah Jane Smith Adventures, de finale van Torchwood, BSG: Scattered, DW: Planet of Fire en drie eps van S1 van Masters of Horror op dvd. Ben ik nog iets vergeten? O ja, de nieuwe DW-hoorspelreeks op BBC7 en een geweldig radio-interview met Maarten Biesheuvel.