Groeiend verlangen

Deze week ontving ik presentexemplaren van mijn vertaling van Mounting Desire van Nina Killham. Ik vind de omslag met "de kus" van Roy Lichtenstein prachtig. Veel mooier dan de fantasieloze cover van de Amerikaanse editie.

Op naar Venetië...

Pas een nieuw blog en voorlopig weinig tijd om te bloggen. Hoe dat zo? Ik heb gisteren de forse taak op mij genomen om The City of Falling Angels van John Berendt in het Nederlands te vertalen. Berendt is de schrijver van Midnight in the Garden of Good and Evil (verfilmd door Clint Eastwood). En dit is zijn eerste roman sinds tien jaar. Een korte beschrijving van de inhoud:

In 1996 verwoest een brand het wereldberoemde operahuis La Fenice in Venetië. John Berendt neemt deze gebeurtenis als uitgangspunt om het verhaal te vertellen dat zich afspeelt achter de buitengewone façade van deze schitterende historische stad. Een verhaal vol intriges, corruptie en schandalen. Ezra Pound en zijn minnares Olga, graaf Girolamo Marcello, dichter Mario Stefani en de Rattenman van Treviso zijn slechts een paar van de intrigerende en excentrieke personages die Berendt op meesterlijke wijze tot leven weet te wekken.

Naar verwachting zal de vertaling dit najaar verschijnen bij uitgeverij Bruna. Maar dan moet ik nu aan de vertaalslag!

De blinde zwaardvechter

Zatoichi van de Japanse filmmaker Takeshi Kitano is een van de vermakelijkste films die ik de afgelopen tijd op dvd heb bekeken. Kitano is in het Westen vooral bekend door zijn misdaadfilms - Sonatine, Hana-Bi, Brother - maar al die zwaar getatoeëerde yakuza's konden mij op den duur niet meer boeien. Zatoichi vind ik dan ook een verademing in Kitano's oeuvre.
Er zijn in Japan tientallen films over de blinde zwaardvechter Zatoichi verschenen. Het lijkt een genre op zich en heeft wel iets gemeen met het oude werk van Bud Spencer & Terence Hill: het onrecht wordt met harde hand maar tegelijk op komische wijze bestreden. Zatoichi mag dan overduidelijk een publieksfilm zijn, het is wel een fantastische publieksfilm.
Flitsende snoeizwaardactie in de manga-traditie (bloedfonteinen!) met behoorlijk wat humor. Onder de bezielende regie van Kitano wordt dat een onweerstaanbare combinatie. Kitano lijkt zelfs geïnspireerd te zijn door de Bollywood-musical: door de gehele film bestaat er een mooie wisselwerking tussen beeld en muziek, culminerend in een magnifiek tapnummer op houten sandalen. Suzuki Keiichi componeerde de soundtrack.
Persoonlijk vind ik Zatoichi oneindig veel beter dan het ongeveer tegelijk uitgebrachte Kill Bill van Quentin Tarantino. Alhoewel Bill in Nederland ongetwijfeld meer filmdoeken aan flarden mocht snijden.