Gisteren 3 avonturen bekeken van Doctor Who om iets van mijn achterstand in te halen bij de lange DW-kijkmarathon (nadere besprekingen van afzonderlijke afleveringen zijn te vinden in mijn favoriete nieuwsgroep: nl.kunst.sf+fantasy). Allereerst The Masque of Mandragora, een historisch tussendoortje met mooie aankleding, en omdat ik hou van BBC-kostuumdrama's vond ik het al met al een aardig uitje naar Italië aan de vooravond van de verlichting. Vervolgens The Hand of Fear, met Judy Paris als een wel heel bekoorlijke en mysterieuze alienette (zie foto) hoewel deze ep bij fans vooral bekendstaat door het afscheid van reisgenote Sarah Jane. Al verscheen Sarah later nog een keer, ditmaal echt voor het laatst, in de voor oude DW-fans zeer ontroerende ep School Reunion van het 2e seizoen van de nieuwe serie. Alsof je als dertigjarige plotseling werd teruggeslingerd naar de leeftijd van 7 of 8 jaar toen de oude avonturen van de Doctor en Sarah in Nederland op de buis kwamen. En eenmaal in het ritme gekomen 's avonds laat The Deadly Assassin nog bekeken. Een van de weinige afleveringen die op de thuisplaneet, Gallifrey, van de Doctor is gesitueerd. Met de terugkeer van The Master, de aartsvijand van de Doctor, kan het niet meer stuk. Ja, de klassieke serie heeft de tijd goed doorstaan en blijft voor mij de allerleukste, allerbeste en vindingrijkste genreserie ooit gemaakt.
