The Devil's Rejects (2005)

Het vervolg op House of 1000 Corpses van muzikant/regisseur Rob Zombie. Het eerste deel over de sadistische inteeltfamilie, met clown Captain Spaulding en heksige Mother Firefly als de pater en mater familias, heb ik 'filmdiarree' genoemd. Het was een aangename verrassing dat Zombie in dit deel toont dat hij het filmmaken beter onder de knie heeft gekregen.
De sequel begint met een vuurgevecht tussen de lokale politiemacht en de helse heikneuters die zich hebben verschanst op hun ranch. Sherriff John Quincy Wydell (gepast wrekerig gespeeld door Willliam Forsythe) heeft een oude rekening te vereffenen met de griezelfamilie omdat ze zijn broer hebben vermoord. Er volgt een kat-en-muis-spelletje waarin Zombie effectief het idioom van exploitatiefilms uit de jaren zeventig hanteert. Qua vorm is de film eigenlijk nog het meest geslaagd, uitgezonderd de schokkerige introductie en het slot waarin Zombie onnodig en nogal belachelijk koketteert met de "coolheid" van zijn diabolische protagonisten. Het scenario was ook beter geweest als niet om de zin het F-woord had gevallen.
Half geslaagd, maar stukken beter dan deel één. Met geestige knipoogjes voor filmfans, waaronder een leuke cameo van Robert Trebor (Salmoneus uit Xena) als Marx Brothers-deskundige.

Trailer The Devil's Rejects

Minotaur (2006)

Rutger Hauer, Ingrid Pitt, Tony "Candyman" Todd en de exotische verschijning van Michelle Van Der Water in een moderne hervertelling van de mythe over de Minotaurus. Dat klinkt heel goed op papier en staat mooi op een dvd-hoes, maar trap er niet in. Dit is een tenenkrommend slechte tv-film van het SciFi Channel. Baggerscenario, ADHD-montage (volgens mij zit er niet één shot in dat langer dan 10 seconden duurt), goedkoop, inspiratieloos, vervelend.
Hauer doet het best goed maar hij heeft slechts een piepklein rolletje aan het begin, net als Ingrid Pitt die onherkenbaar als melaatse vrouw niet meer dan een minuutje in de film verschijnt. En Tony Todd is lachwekkend als de koning, maar het wordt 'm dan ook onmogelijk gemaakt iets geloofwaardigs neer te zetten met al die beroerde dialogen. Als je de Minotaurus zelf wilt zien, mag je wel niet met je ogen knipperen want dan is de kans groot dat je 'm mist. Laat deze Minotaur maar lekker in het labyrinth van de ramsjbakken ronddwalen en niet op je beeldscherm.

Trailer Minotaur

Kiwi

Het animatiefilmpje van Dony Permedi. Daar gaan we vast nog van horen in de toekomst, want het blijft geweldig. Voor wie 'm heeft gemist op YouTube:

Blackball (2003)

Ook nog bekeken gisteren. Ik heb het er maar druk mee. Blackball is een milde sportkomedie van regisseur Mel Smith over het nationale tijdverdrijf van ingedutte Britse bejaarden: bowls! Nu heb ik zelf in Engeland ook wel eens gebowld bij zo'n club en het conservatisme dat daar en rondom de bowlsvelden heerst (en hier op de hak wordt genomen) is voor mij erg herkenbaar. Het is 'not done' om je als jongeling te begeven op het heilige groen om een potje te ketsen met bowsballen. En dat is nu juist wat Cliff Starkey (Paul "Dennis Pennis" Kaye) doet.
Cliff is een jonge, geniale speler van het badboy-type Liam Gallagher die zich wil plaatsen voor het nationale team om af te rekenen met de Australische bowlsbroertjes die Engeland jarenlang een poepje hebben laten ruiken. Naast Cliffs onaangepaste gedrag levert de promotie van bowls als dé hippe supersport komische momenten op (wel het soort humor dat het best werkt als je een paar biertjes op hebt). Het verhaaltje mag dan flinterdun als een rizlavloeitje zijn en volstrekt niet origineel, maar dat heeft mij niet gestoord. Ook een leuke cast, naast Kay betreden James "Babe" Cromwell, Alice Evans, Bernard Cribbins, komiek Johnny Vegas en Vince Vaughn het strijdtoneel.
Geen dijenkletsende hoogvlieger, maar dat de film destijds door recensenten is afgefakkeld en geflopt aan de kassa vind ik iets overdreven. Zo slecht is Blackball nu ook weer niet. Als je er niet met een kritische bokkenpruik naar gaat kijken, en je houdt van dit soort melige humor, dan kun je jezelf er een aangenaam anderhalf uurtje mee bezorgen. Let's rock 'n bowl! :)

Trailer Blackball

My Neighbour Totoro (1988)

Awww... dit is fabeltastisch schattig! Wat een ontzettend lieve, leuke en mooie film van de Japanse animatiemeester Hayao Miyazaki. Ik heb nog niet alle films gezien van Studio Ghibli, maar Totoro staat met stip op nummer een.
Het verhaal is heel simpel gehouden: Satsuki en haar zusje Mei verhuizen met hun vader naar het platteland en verkennen daar de wondere wereld van de natuur en de "boomgeest" Totoro. Alles is nieuw en wonderbaarlijk. Dat levert een reeks prachtige en fantasierijke scènes op: de ontdekking van Totoro in de grote holle boom, de dolle vreugde van Totoro als er regendruppels op zijn paraplu kletteren, het nachtelijk ritueel dat een enorme boom uit de grond laat schieten et cetera. Allemaal schitterend. Totoro laat je zo'n 86 minuten lang met verbaasde kinderogen rondkoekeloeren.
De film mist gelukkig de hectiek van sommige andere Ghibli's en dat vond ik zelf een zeer groot pluspunt. Alles is doordrenkt van de rust op het platteland en de schoonheid van de natuur. Er wordt ruim de tijd genomen, zoals in de parapluscène. En het blijft mooi om natuurelementen, zoals de wind, tot leven te zien komen in de fantasie (of toch niet?) van de zusjes. Als je na het zien van Totoro uit je sokken wordt geblazen door een windvlaag, kun je je afvragen of het niet toch een langszoefende kattenbus is geweest. :)
Het is duidelijk: ik vond het onmogelijk om niet verliefd te worden op dit betoverend droomsprookje. Totoro zou wel eens de allerbeste van Miyazaki kunnen zijn.

De bioindustrie slaat terug

De bioindustrie voelt de bui nu eindelijk hangen. Gisteren in P&W mocht CDA-kamerlid Annie Schreijer-Pierik spreken namens de boerenparochie, maar ergens klinkt het ongeloofwaardig dat je van alles doet om dierenwelzijn te bevorderen als je er tegelijk prat op gaat dat je 100 biggetjes per uur kan castreren. Onverdoofd uiteraard, want een prik zou nog wel eens meer pijn kunnen doen dan wanneer je ballen erafsnijdt met een mes. Met dit soort Boerin Koekoek-argumenten zullen de intensieve veehouders niet ver komen. En dan nu willen ze een platform ter bestrijding van de Partij voor de Dieren. Ter bestrijding van een democratisch gekozen partij? Het moet niet gekker worden.

Evilenko (2004)

Malcolm McDowell heeft al meerdere personages gespeeld die je niet graag in een donker steegje wilt tegenkomen. Zo ook in Evilenko. Wat ultraviolence betreft, steekt Andrei Evilenko Alex uit A Clockwork Orange vijftigtal malen naar de kroon, want de film is gebaseerd op het boek The Communist Who Ate Children van David Grieco (die ook deze film regisseerde). En dat boek was gebaseerd op de beruchtste Sovjet-seriemoordenaar: Andrei Chikatilo, het monster van Rostov.
In Evilenko kruipt Malcolm dus in de huid van die gruwelgriezel en hij zet daarmee een van zijn meest fascinerende vertolkingen neer uit de laatste jaren, want helaas komt het niet vaak meer voor dat McDowell indruk kan maken in zijn talloze B-rollen. Hier wel, en dat is de voornaamste reden waarom de film de moeite waard is. Gelukkig onthoudt Evilenko zich ook van het exploiteren van de moorden zoals je regelmatig ziet bij dit soort prenten over seriemoordenaars. Dat is een pluspunt in dit beheerste, vakkundig gemaakte psychodrama waar suggestie heeft geprevaleerd boven het expliciet tonen van het geweld. Een minpunt is dat de beweegredenen van Andrei Evilenko niet echt duidelijk worden. Moordt en kannibaalt Evilenko omdat hij impotent is? Of is het een extreme reactie op de teloorgang van zijn communistische wereld? Of heeft het te maken met de vader die hem in de steek heeft gelaten? Of heeft dit soort gekken helemaal geen redenen nodig?
Naast McDowell is een goede bijrol weggelegd voor Marton Csokas als Lesiev, de rechercheur die Evilenko moet opsporen. Acteur Csokas is inmiddels ook een oude bekende: hij speelde Borias in de serie Xena en later Celeborn in Lord of the Rings. Ook vermeldenswaardig: de sfeerverhogende muziek van Angelo Badalamenti.

Beowulf & Grendel (2005)

Een goede filmbewerking van het Oud-Engelse epos over Beowulf die strijd levert tegen "de trol" Grendel. De IJslandse regisseur Sturla Gunnarsson laat vooral de weidse, woeste landschappen spreken en zoekt de spanning in het verhaal. Zo'n onopgesmukte stijl werkt uitstekend en het is een verademing te midden van alle door CGI overvoerde spektakelstukken. Grendel is hier ook geen afzichtelijk monster maar een verwilderde, uit de kluiten gewassen boom van een kerel die wraak wil nemen op koning Hrothgar die Grendels vader heeft vermoord. Die vertelling blijft in Beowulf & Grendel sterk overeind zonder overbodige kermisattracties.

Trailer Beowulf & Grendel

Karaoke!

Bij Veronica is december muziekmaand met karaokefilms op televisie. Ik wil ook karaokeejen op mijn blog! :)

Fu Manchu (1968/1969)

Voor vijf euro gekocht: The Fu Manchu DVD Double. Wat staat erop? De twee laatste films uit de Fu Manchu-reeks met Christopher Lee als de snode Chinese superschurk Fu Manchu. Het zijn allebei pulpwerkjes van regisseur Jesus Franco, vooral bekend van Eurotica als Vampyros Lesbos, dus het was niet te verwachten dat het hoogstaande filmbewerkingen zouden zijn van de romans van Sax Rohmer.
In The Blood of Fu Manchu (1968) probeert het gele gevaar Fu de wereld op de knieën te dwingen met een dodelijk gif en stuurt als voorproefje 10 femme fatales op pad om zijn 10 grootste vijanden te doden met een kus des doods. Helaas leidt dat niet tot een kolderieke actiefilm à la Dr Goldfoot & The Girl Bombs. Veel gehak op locatie in de bossen van Brazilië, terwijl de interieurs in Spanje zijn opgenomen. Wie de ogen openhoudt, ziet Bondgirl Shirley Eaton (Goldfinger) langskomen.
Het laatste deel, The Castle of Fu Manchu (1969), is beter en vermakelijker dan Blood. Ditmaal heeft Fu de beschikking over kristallen die water omvormen tot ijsklompen en keldert hij in de tropen een cruiseschip met een ijsberg. Opnieuw siddert en beeft de wereld als Fu de mondiale waterhuishouding naar de ratsmodee dreigt te helpen. Producent Harry Allan Towers maakt in Castle handig gebruik van archiefmateriaal en de locatieopnamen in Turkije voegen meer glans toe aan de low-budgetproductie. Best geinig. Ook leuk om de zwoeler dan zwoele Rosalba Neri (La Figlia di Frankenstein) te zien als knokbazin in mannenkostuum. Ach ja...
Voor die vijf euro heb ik me opperbest vermaakt met deze twee rommelige schurkfilms. Het blijft toch aardig om Christopher in Chinese pyama zijn sinistere beentje voor te zien zetten. De mooie dochter van Fu Manchu wordt in beide films overigens gespeeld door Tsai Chin, die momenteel in Casino Royale (2006) als Madame Wu valt te bewonderen.

Bee Season (2005)

Naar aanleiding van de trailer dacht ik: weer eens zo'n heerlijke feelgoodmovie over een gezin met een dochtertje dat onwijs goed kan spellen. Meer niet. Maar Bee Season is veel gelaagder, deels ook grimmiger, en daardoor beter dan ik had verwacht. Een familiedrama dat met het kwartier zwaarder gaat rusten op de joodse mystieke traditie.
Het begint wél met een ogenschijnlijk doorsneegezin, hoewel je al snel merkt dat de gezinsleden langs elkaar heen leven en uiteendrijven. Ergens voel je de kilte en leegte. De vader (mooie rol van Richard Gere) is hoogleraar theologie en raakt nogal geobsedeerd door het joodse concept van 'tikkun olam', het 'herstel van de wereld'. De wereld met het goddelijke licht is versplinterd geraakt en het is ieders taak de scherven bijeen te zoeken om alles weer heel te maken en in contact te komen met het goddelijke. Dochterlief heeft de uitzonderlijke gave om woorden te zien (resulterend in charmante SFX, zoals een origamivogeltje) en de vader wil zijn dochters gave uiteindelijk kabbalistisch benutten. Vanaf dat moment krijgt de film zelfs een dreigende lading, want zo'n meisje inwijden in dergelijke mystiek kan gevaarlijk worden. Daarnaast vormt de moeder, die als kind haar ouders heeft verloren bij een auto-ongeluk en zich steeds vreemder gaat gedragen naarmate de film vordert, een schrijnende zijlijn binnen het verhaal. De wijze waarop ze haar versplinterde leven (heel mooi geïllustreerd met een kaleidoscoop) hoopt te herstellen vond ik erg verrassend en het is om tranen van in je ogen te krijgen.
Bee Season gaat dus niet alleen over een meisje dat meedoet aan spellingswedstrijden, dat is slechts de vernislaag, het gaat over 'tikkun olam', de kracht van woorden en het bijeenrapen van de scherven van gebroken levens. Verrassend, lichtelijk ontroerend en toch ook inspirerend.

Trailer Bee Season

Paingod and Other Delusions

Paingod and Other Delusions, Harlan Ellison. (1965 / E-reads editie 1999, 156 blz)

Eindelijk een verhalenbundel op de kop weten te tikken van de gelauwerde genreschrijver Ellison, want veel werk van hem is niet langer verkrijgbaar (al komt er een peperdure exclusieve uitgave met al zijn schrijfsels). Paingod bevat acht verhalen rondom het thema pijn. Al moet je die pijn in sommige verhalen met een lantaarntje zoeken, maar goed...
Kwaliteit van de verhalen is prima, hoewel een aantal (Paingod, Bright Eyes, Sleeping Dogs) nogal schetsmatig is en meer een gevoel of glimp van een andere wereld overbrengt. De uitblinkers in de bundel zijn The Crackpots (over een getto met geniale uitvinders die zich als gekken voordoen), The Discarded (over mutanten in ballingschap in een quarantaineschip) en Wanted In Surgery (over de opkomst van robotchirurgen).
Al blijft het mooiste verhaal toch het met een Hugo en Nebula Award onderscheiden "Repent, Harlequin!" Said the Ticktockman over een superbureaucratie waarin de Ticktockman te laat komen beboet door het aantal minuten en seconden van je levensduur af te trekken. Harlequin komt in opstand en weet op originele wijze de tijdschema's in de war te schoppen. Onder meer door met een vliegmasjien de stad te bombarderen met 'jelly beans'.
Een leuke bundel, hier en daar wel verouderd (enkele verhalen stammen al uit de jaren vijftig van de vorige eeuw), maar over het geheel genomen aangenaam leesvoer.

Verlanglijstje

Schoentjes zetten, de stro en wortel voor het paard niet vergeten, lollige gedichtjes schrijven en surprises maken, en dan moet je ook nog een verlanglijstje bedenken. Sinterklaastijd is stressen. Ik vier dit jaar geen Sinterklaas - afgezien van het opknagen van chocoladeletters en peperbollen - maar ik ben de beroerdste niet, dus ter inspiratie voor alle blogleeskindertjes Kelvins verlanglijstje.