Underworld: Evolution (2006)

Kate Beckinsale wurmde zich opnieuw in haar latex stoeipakje voor het vervolg van Underworld. Net als het begindeel niet veel meer dan een tijgernootjesfilm, of in dit geval weerwolfnootjesfilm, voor de lekkere trek. In UE gaat oervampier Marcus op zoek naar zijn ingetombde tweelingbroer en oerweerwolf William. Terug dus naar de oorsprong van de eeuwenoude strijd tussen de clans der Death Dealers en Lycans. Het is de taak van vampierin Selene (Beckinsale) om de bevrijding van William te voorkomen.
Amusante, redelijk geslaagde snack, met een leuke bijrol van Sir Derek Jacobi als "de Abraham" van alle vampiers en weerwolven. Waarom dit deel in Europa nu meteen is verbannen naar de dvd-schappen en geen bioscooprelease heeft gekregen? Zo veel minder dan Underworld vond ik 'm niet. Een huurtipje voor iedereen die het eerste deel vermakelijk vond, want dit is meer van hetzelfde en dat is ook de functie van sequels.

Trailer Underworld: Evolution

Oehoeboeroe formateur?

Hahaha. Ik moest vanochtend erg lachen om dat voorstel van een Haagse journalist in de Volkskrant voor een tweede informateur namens de Partij voor de Dieren:

"Marianne Thieme moet gewoon een gezaghebbend dier voordragen als tweede informateur. Zou Oehoeboeroe een goeie match zijn met Rein Jan Hoekstra? Of moeten we gezien de complexe verkiezingsuitslag eerder denken aan een oplossingsgerichte figuur als Tom Poes?"

Oehoeboeroe op verkenningsgesprek bij Wouter de Boskabouter. Ik zie het al helemaal voor me. :)

Paradise Now (2005)

De eerste Palestijnse film die werd genomineerd voor een Oscar voor Beste Buitenlandse Film. Ik kan me herinneren dat dat tot controverse heeft geleid in de VS, maar de tegenstanders zullen waarschijnlijk nooit de film hebben gezien want daarin wordt geen stelling genomen voor of tegen Israël. Het toont wel op zeer krachtige wijze de mentale en morele gevolgen van de Israëlische bezetting voor de Palestijnse bevolking, vooral het gevoel van ontmenselijking.
Paradise Now gaat over twee Palestijnse vrienden die uit machteloosheid een laatste verzetsdaad willen plegen met een zelfmoordaanslag in Israël. Regisseur Hany Abu-Assad heeft hun twijfels, hoop en angsten op sublieme thrillerachtige wijze vastgelegd. Virtuoos uitgevoerd met geweldige hoofdrollen van Kais Nashif als Saïd en Ali Suliman als Khaled. Toch wel de beste film over het menselijk gezicht achter terrorisme die ik heb gezien sinds The Terrorist van Santosh Sivan. Echt een aanrader.

Trailer Paradise Now

Walk the Line (2005)

Voor mijn huur-dvd's ben ik een beetje afhankelijk van welke titels MovieMile nu weer stuurt van mijn wenslijstje. Blijft altijd een verrassing. Gisteren was het de beurt aan de biopic over Johnny Cash met Joaquin Phoenix. Ik heb eerlijk gezegd nooit veel gehad met de muziek van Cash. Ik ken het nummer Ring of Fire, de gevangenisplaat en dan houdt het wel zo'n beetje op... Niettemin een film die ruim twee uur boeit, vooral door de goede rol van Phoenix en Reece Witherspoon als June Carter. Het verhaal is natuurlijk behoorlijk cliché geworden (seks, drugs & country 'n roll) en ook filmisch gezien haalt Walk the Line het niet bij een eerdere biopic als Ray over Ray Charles. WtL drukt te vaak precies op de juiste knopjes op het juiste moment. Dat werkt wel, maar ik vond het daardoor minder inspirerend verteld dan bij Ray. Al speelt ongetwijfeld mee dat ik meer heb met de soul van Charles. Wel leuk om de cover van Dylans It ain't me babe te horen. Meteen een van de beste nummers in de film. ;)

Trailer Walk the Line

Een wereldprimeur

Jaja, nu de tomatensoep van de SP en het kopje koffie (met veel melk uiteraard, niet al te zwart) van Geertje na de verkiezingen zijn genuttigd en ze vandaag bij Bea moeten verschijnen, verkeer ik nog altijd in een roes over de twee zetels van de partij voor de beestjes. Dat moet je me maar niet kwalijk nemen, maar ook de Volkskrant kopt vandaag: Wereldprimeur in Haags parlement. De eerste landelijke partij ter wereld die specifiek is gericht op dierenwelzijn. Ik hoorde de man achter het Kieskompas in Casa Luna nog schamperen over de partij (het is dus niet per ongeluk dat de PvdD was vergeten bij Kieskompas) omdat er zo veel dingen belangrijk zijn en dan ga je je een beetje druk maken over dierenwelzijn. Zulke reacties hoor je vaker, maar ik was het roerend met Marianne eens in het smurfendebat: als je niet eens mededogen kunt opbrengen voor de 500 miljoen dieren die alleen al in Nederland elk jaar over de kling worden gejaagd, hoe kun je dan oog hebben voor de andere zwakkeren in een samenleving? Het zal wel niet voor niets zijn dat sociale partijen ook de diervriendelijkste partijen zijn.
Als Jan en JP nu eens als verantwoordelijke kerels gaan onderhandelen, moet zo'n coalitie toch ook niet onmogelijk zijn. Gisteren bij P&W schonk de tovenaar van Oss voorzichtig al water bij de wijn van het CDA. Als het CDA na hun avonturen met de VVD nu eens terugkeert naar hun sociaal-christelijke profiel zou het verkoopbaar moeten zijn aan de achterban van beide partijen. We wachten af hoe machtsdronken beide heren de onderhandelingen in gaan, maar ik ben in elk geval blij dat er een diervriendelijke kamermeerderheid is ontstaan. Hopelijk betaalt zich dat uit in een socialer beleid voor dier en mens.

Dierendag!

Het is woensdag 22 november. De dag waarop Wouter Bos met een ongeldige stemkaart op het stembureau komt en Marianne Thieme in de Tweede Kamer. Ik ben Kees van Koo... o, nee... Gert-Jan Kramer en ik stem Partij voor de Dieren punt NL. :)

Oasis (2002)

"In essentie is de liefde een fantasie die gedeeld wordt door twee mensen," aldus Zuid-Koreaanse regisseur Lee Chang-Dong. In 2002 draaide hij Oasis over de onwaarschijnlijke liefde tussen de sociale misfit Jong-du "de generaal" Hong (Sol Kyung-gu) en het spastische meisje Gong-ju "de prinses" Han (Moon So-ri). Jong-du heeft in de gevangenis gezeten omdat hij dronken achter het stuur een straatveger zou hebben doodgereden. Na zijn vrijlating zoekt hij uit wroeging de familie van het slachtoffer op en raakt gefascineerd door Gong-ju, de zwaar gehandicapte dochter van de overleden straatveger. Ze wordt door haar naaste familie vooral beschouwd als een last en aan haar lot overgelaten. Jong-Du ziet de vrouw achter de handicap en zo ontspint zich een relatie die niet wordt begrepen door de buitenwereld.
Oasis is allesbehalve een suikerig tranendal en weet op zeer creatieve wijze om te gaan met verwachtingen en vooroordelen. Lichtelijk ontwrichtend, magnifieke hoofdrollen, ijzersterke opbouw en een aantal wonderschone magisch-realistische scènes waarin we de verliefdheid tussen Jong-du en Gong-ju door hun ogen beleven. Een van de mooiste films die in de laatste vijf jaar uit Zuid-Korea is gekomen.

Crimson Gold (2003)

De filmposter doet een misdaadthriller vermoeden, en hoewel deze film van de Iraanse regisseur Jafar Panahi begint en eindigt met dezelfde overval op een juwelierszaak vormen die scènes niet meer dan de omslag voor het uitzichtloze bestaan van pizzakoerier Hussein (Hossain Emadeddin) in Teheran. Als veteraan van de Iraaks-Iraanse oorlog, die in Iran werden verguisd en vergeten, poogt Hussein nog iets van een tweede leven op te bouwen. Hij wil huwen met de zus van vriend Ali (Kamyar Sheisi) maar bij het uitzoeken van verlovingssieraden ziet de juwelier hem eerst niet staan en legt daarna fijntjes uit dat hij maar beter naar de bazaar kan gaan. Overal waar Hussein op zijn pizzaronde komt, wordt hij geconfronteerd met de kloof tussen zijn armoede en de rijkdom van anderen. Tot het moment waarop hij terugslaat...
Crimson Gold is de Iraanse Taxi Driver genoemd, zij het op een pizzabrommer. Niet zozeer een verhalende film, meer een neo-realistische observatie waarbij Hussein de in stilte wanhopende onderklasse in Teheran vertegenwoordigt. De tegenstelling tussen arm en rijk wordt schrijnend duidelijk als we aan het eind van de film van Husseins krotappartementje terechtkomen in een opulent penthouse uitkijkend over de stad. Soms doet de film aan als roadmovie in het grauwe stadslandschap van Teheran, soms is het een minimalistisch gedraaid pamflet tegen de Iraanse autoriteiten die individuele vrijheden beperken (zoals de dertig minuten durende scène waarin we met Hussein moeten wachten tot de politie een aantal fuifende jongeren een voor een heeft opgepakt). Maar de verlorenheid van mensen als Hussein wordt in Crimson Gold vooral in de details uitgespeeld, zoals het schurende geluid van Husseins jas zodra hij van de pizzabrommer stapt en zich als individu in de samenleving moet bewegen, of de paar losse flodders van bankbiljetten die een oude legerkameraad hem toestopt om van hem af te zijn. Zo groeit de film bijna ongemerkt uit van een boeiend inkijkje in het Teheraanse leven tot een krachtig beeld van de keerzijde van de Iraanse staatsmedaille.
Op de dvd van Total Film staat een interview met regisseur Panahi dat een welkome aanvulling vormt bij de film en waarin hij iets meer ingaat op de Iraanse censuur. Panahi heeft zich echter weinig hoeven aantrekken van die censuur, want het stond eigenlijk al van te voren vast dat Crimson Gold in Iran niet vertoond zou mogen worden. Buiten Iran werd de film veelvuldig bekroond op filmfestivals, zoals in 2003 met de juryprijs Un Certain Regard in Cannes.

Animal Farm

Nog maar 11 dagen te gaan tot de verkiezingen. De PvdD is in de peilingen opgeklommen naar 2 zetels, dus dat gaat de goede kant op. We zijn al even groot als D66. :) Op de site van de PvdD staan al enige tijd allerlei filmpjes en gisteren is daar de hilarische vleesreportage van Van Kooten & De Bie uit 1988 bij gekomen. Het wrange is dat die sketch nog altijd pijnlijk actueel is en er weinig is veranderd. We zijn inmiddels wel bijna 20 jaar verder en je zou je kunnen afvragen hoe lang het nog duurt voordat kiezers zich het Haagse slaapzand uit de ogen wrijven. Hopelijk niet nog eens 20 jaar.
Ik moet zelf bij de onderstaande TV-spot van de PvdD over varkens onbewust denken aan die beroemde zin in Animal Farm van George Orwell: "All animals are created equal, but some are more equal than others." Hoe zou dat komen? Het fragment komt overigens uit de bekroonde Oostenrijkse documentaire Unser täglich Brot. Net als bij de andere TV-spots.

De mediastrijd der titaantjes

Bos versus Balkenende! Ik word inmiddels nogal moe van Wouter Bos. Vandaag staat op de voorpagina van de Volkskrant dat ie niet met de VVD wil regeren, terwijl hij eerder die dag zijn voorkeur had uitgesproken voor een coalitie PvdA, VVD en GroenLinks. Dat was schijnbaar bedoeld als grap, maar zo kwam het niet over. Wat humor betreft heeft Jan-Peter al glansrijk gewonnen van Wouter. Gisteren kwam, zag en overwon de premier bij Matthijs en Giel in De Wereld Draait Door. Dat belooft nog wat voor zijn gastredacteurschap bij RTL Boulevard op 16 november. Je zou toch bijna wensen dat onze premier na 22 november die Tweede Kamer gewoon inwisselt voor Hillywood.
Bos was eerder deze week te zien bij Katja vs de rest, en hoe graag hij zich ook wil presenteren als innemende kandidaat-premier, ik blijf toch een streber zien die zich verbeten in de strijd werpt. Als hij verliest lacht hij bovendien als een boer met kiespijn. Dat JP de kant van Katja koos om Wouter flink te laten verliezen getuigde ook al van de komische inslag van de premier, net als het gestuntel met Katja's spandoek dat hij met haar bij het Torentje moest ophangen. Als ik puur op poppetjes zou kiezen, kan ik niet anders constateren dan dat mijn sympathie ligt bij Balkenende. Helaas voor het CDA stem ik niet op poppetjes.

Mijn vrijheid

Mijn vrijheid, Ayaan Hirsi Ali. (2006, uitgeverij Augustus, 448 blz.)

Er was eerder dit jaar veel te doen rond Ayaan. We hebben het op de voet kunnen volgen in de media, en dat maakt het laatste deel van deze autobiografie minder boeiend dan het eerste deel over haar jeugd in Afrika. Dat is onbekender terrein en het Afrika-gedeelte is het indrukwekkende verhaal over een meisje dat opgroeit in de 'mentale kooi', zoals Ayaan het noemt, van de islam zoals die wordt uitgedragen door organisaties als de Moslimbroederschap en waar je als vrouw weinig anders mag doen dan de man gehoorzamen. De beschrijving van Ayaans worsteling met die islam is fascinerend omdat er weinig boeken zijn van ex-moslima's die hun geloof zo kritisch durven te benaderen. Al snel blijkt ook wel dat er toch vele gradaties zijn in islambeleving. Zo houdt haar oma vast aan de oude volkscultuur die vrouwenbesnijdenis voorschrijft (dit alles om de maagdelijkheid van de vrouw te bewaken, daar staat of valt de eer van de familie en clan mee). Haar vader is daar moderner in en had de besnijdenis van zijn dochters verboden. Naast al die islamitische cultuurtradities, zoals het dragen van een alles bedekkende jilbab, de uithuwelijkingen et cetera geeft Ayaan in dat eerste gedeelte ook een uitvoerig beeld van de Somalische clancultuur die haar zelfs na haar vlucht naar Nederland weet te bereiken in het asielzoekerscentrum. Het Nederland-gedeelte is vooral in het begin interessant door Ayaans verwondering over zo'n goddeloos land dat zonder Allah toch goed lijkt te functioneren.
Mijn probleem met Ayaans benadering van misstanden binnen de islamitische cultuur komt tijdens het lezen toch weer naar boven na haar bekering. Ze is naar mijn mening te vaak ongenuanceerd en scheert moslims te veel over één kam. Ze heeft het soms over "de islam" terwijl ze dan in mijn ogen eerder de cultuurtradities bedoelt waar zij zo onder te lijden heeft gehad. Hoor ik dan tot de naïeve westerlingen die denken dat de islam een geloof is van vrede? Zo zwart-wit zou ik het niet willen stellen want elke religie kan ten goede of ten kwade worden gekeerd. Maar Ayaan legt toch heel vaak de nadruk op het zwaard van de islam en dat vind ik onterecht. Ik ben geen korangeleerde, maar na het nodige gelezen te hebben (zoals het uitmuntende Mohammed van Karen Armstrong) heb ik niet de indruk dat de islam een oorlogszuchtig geloof is dat erop uit is alle ongelovigen maar de kop af te hakken. Dat zijn angstvisioenen die je evengoed uit de bijbel zou kunnen abstraheren. Al begrijp ik Ayaans visie na het lezen van haar autobiografie veel beter en deel ook wel haar grootste zorg dat 'vrouwen binnen de islam worden onderdrukt'. Het is goed dat die misstanden onder de aandacht worden gebracht, maar zoals de Fransen zeggen: "C'est le ton qui fait la musique." De toonzetting van Ayaans muziek laat ik graag aan haar over, maar ik denk dat je je doel voorbijschiet als je met harde trompetstoten uithaalt tegen het geloof van dezelfde moslima's waar je je zorgen over maakt.
Overigens is het vrij bizar om te lezen hoe de veiligheidsdienst Ayaan na de moord op Theo van Gogh van hot naar her heeft gesleept en hoe zij een tijdlang moest doorbrengen in een of ander smoezelig motelletje op een industrieterrein ergens in de Verenigde Staten. Zelfs Ayaan schrijft dat ze al die maatregelen een overspannen reactie vond. Zo belandde ze van een mentale in een fysieke kooi.
Al met al zeer de moeite van het lezen waard. Het wist mij te ontroeren (zoals de ziekte en dood van haar zusje en ook hoe mededogend ze schrijft over haar moeder die bij voortduring sloeg uit onmacht); het wist mij te schokken (met name de expliciete beschrijving van de besnijdenis); en het wist mij ook te verbazen (zoals de clancultuur die allesbepalend blijkt in het leven). Een bijzondere autobiografie van een jonge vrouw met wie ik verschil van mening qua benadering van de islam, maar voor wie ik toch de nodige bewondering heb gekregen.