Naar aanleiding van de trailer dacht ik: weer eens zo'n heerlijke feelgoodmovie over een gezin met een dochtertje dat onwijs goed kan spellen. Meer niet. Maar Bee Season is veel gelaagder, deels ook grimmiger, en daardoor beter dan ik had verwacht. Een familiedrama dat met het kwartier zwaarder gaat rusten op de joodse mystieke traditie.
Het begint wél met een ogenschijnlijk doorsneegezin, hoewel je al snel merkt dat de gezinsleden langs elkaar heen leven en uiteendrijven. Ergens voel je de kilte en leegte. De vader (mooie rol van Richard Gere) is hoogleraar theologie en raakt nogal geobsedeerd door het joodse concept van 'tikkun olam', het 'herstel van de wereld'. De wereld met het goddelijke licht is versplinterd geraakt en het is ieders taak de scherven bijeen te zoeken om alles weer heel te maken en in contact te komen met het goddelijke. Dochterlief heeft de uitzonderlijke gave om woorden te zien (resulterend in charmante SFX, zoals een origamivogeltje) en de vader wil zijn dochters gave uiteindelijk kabbalistisch benutten. Vanaf dat moment krijgt de film zelfs een dreigende lading, want zo'n meisje inwijden in dergelijke mystiek kan gevaarlijk worden. Daarnaast vormt de moeder, die als kind haar ouders heeft verloren bij een auto-ongeluk en zich steeds vreemder gaat gedragen naarmate de film vordert, een schrijnende zijlijn binnen het verhaal. De wijze waarop ze haar versplinterde leven (heel mooi geïllustreerd met een kaleidoscoop) hoopt te herstellen vond ik erg verrassend en het is om tranen van in je ogen te krijgen.
Bee Season gaat dus niet alleen over een meisje dat meedoet aan spellingswedstrijden, dat is slechts de vernislaag, het gaat over 'tikkun olam', de kracht van woorden en het bijeenrapen van de scherven van gebroken levens. Verrassend, lichtelijk ontroerend en toch ook inspirerend.
Trailer Bee Season
Geen opmerkingen:
Een reactie posten