Auteur: Mark Haddon
2004 - Vintage Books, 272 pagina's
"My name is Christopher John Francis Boone. I know all the countries of the world and their capital cities and every prime number up to 7,507."Aan het woord is de ik-verteller van Mark Haddons grappige, originele mysterieroman. Christopher is een vijftienjarig jochie met het syndroom van Asperger. Hij is keigoed in wiskundige logica en beschikt over een fotografisch geheugen, maar door zijn autistische inslag heeft hij geen kaas gegeten van menselijke relaties. Niet dat hij ooit kaas zou eten, want kaas is geel en hij houdt niet van de kleuren geel en bruin. En ook niet van aangeraakt worden en vreemde mensen of onbekende situaties. Maar hij houdt wel van Sherlock Holmes, alleen weer niet van Sir Arthur Conan Doyle want die geloofde in elfjes en die bestaan niet. Dus als hij Wellington, de hond van de buurvrouw, dood aantreft op het gazon, doorprikt met een hooivork, besluit hij zijn leefwereldje te doorbreken om op zoek te gaan naar de moordenaar van de onfortuinlijke poedel. En bij dat moordonderzoek ontdekt en beleeft hij meer dan hij ooit had kunnen vermoeden.
Je kunt aan de getallen boven de hoofdstukken meteen zien dat dit boek anders is dan anders. Het begint met hoofdstuk 2, dan volgt 3, 5, 7, 11 et cetera. Allemaal priemgetallen. Als je verder bladert zie je ook steeds plaatjes langskomen (grafiekjes, plattegronden, lijstjes) of typografische merkwaardigheden, zoals een dicht op elkaar gedrukt letterblok met alle namen van alle naambordjes die Christopher in een flits opslaat in zijn geheugen.
We zien alles door de ogen van de autistische ik-figuur en de schrijftrant lijkt eigenlijk nog het meest op een dagboek met stream-of-consciousness. Het dendert voort en voort. Soms is dat toch iets vermoeiend, want Haddon (of Christopher?) lapt alle vertelconventies aan zijn laars en put zich uit in constructies als 'En toen zei ik dit, en toen zei hij dat, en toen zei ik dit...' Als je daar een vertelstem bij zou denken, krijg je waarschijnlijk het idee dat het in sneltreinvaart wordt voorgelezen door dat ene neurotische typetje van Kees van Kooten ('Dus... want... of... en...').
Het mysterieverhaal wordt regelmatig onderbroken met grappige terzijdes en allerhande observaties, want zijn schooljuffrouw heeft 'm verteld dat je in een boek moet beschrijven wat je ziet. Alleen beschrijft Christopher dan bijvoorbeeld hoeveel gaatjes er in de gaatjesschoen van een meneer zitten.
Een erg leuk boekje dat enig inzicht verschaft in de denkwereld van een autistische jongen. Het doet je ook anders kijken naar je eigen denkwereld, want als ik een bordje zie staan met 'Keep off the grass' snap ik wel dat je daar niet op het gras mag lopen. Christopher vindt dat bordje helemaal niet logisch, want er zou moeten staan Keep off the grass around this sign of 'Keep off all the grass in this park... because there is lots of grass you are allowed to walk on.' Maar ik snap dan weer de ballen van de wiskundeproblemen die Christopher zo uit zijn mouw schudt.
Je kunt aan de getallen boven de hoofdstukken meteen zien dat dit boek anders is dan anders. Het begint met hoofdstuk 2, dan volgt 3, 5, 7, 11 et cetera. Allemaal priemgetallen. Als je verder bladert zie je ook steeds plaatjes langskomen (grafiekjes, plattegronden, lijstjes) of typografische merkwaardigheden, zoals een dicht op elkaar gedrukt letterblok met alle namen van alle naambordjes die Christopher in een flits opslaat in zijn geheugen.
We zien alles door de ogen van de autistische ik-figuur en de schrijftrant lijkt eigenlijk nog het meest op een dagboek met stream-of-consciousness. Het dendert voort en voort. Soms is dat toch iets vermoeiend, want Haddon (of Christopher?) lapt alle vertelconventies aan zijn laars en put zich uit in constructies als 'En toen zei ik dit, en toen zei hij dat, en toen zei ik dit...' Als je daar een vertelstem bij zou denken, krijg je waarschijnlijk het idee dat het in sneltreinvaart wordt voorgelezen door dat ene neurotische typetje van Kees van Kooten ('Dus... want... of... en...').
Het mysterieverhaal wordt regelmatig onderbroken met grappige terzijdes en allerhande observaties, want zijn schooljuffrouw heeft 'm verteld dat je in een boek moet beschrijven wat je ziet. Alleen beschrijft Christopher dan bijvoorbeeld hoeveel gaatjes er in de gaatjesschoen van een meneer zitten.
Een erg leuk boekje dat enig inzicht verschaft in de denkwereld van een autistische jongen. Het doet je ook anders kijken naar je eigen denkwereld, want als ik een bordje zie staan met 'Keep off the grass' snap ik wel dat je daar niet op het gras mag lopen. Christopher vindt dat bordje helemaal niet logisch, want er zou moeten staan Keep off the grass around this sign of 'Keep off all the grass in this park... because there is lots of grass you are allowed to walk on.' Maar ik snap dan weer de ballen van de wiskundeproblemen die Christopher zo uit zijn mouw schudt.
8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten