19 september 2006

De pestheilige

De pestheilige, Kay MacCauley. Vert. Lucie van Rooijen. (2006, uitgeverij Cargo, 318 pag.)

Ik zag deze historische debuutroman van MacCauley in de boekwinkel liggen en de achterflap beloofde een boeiend verhaal in het Venetië van 1546 over de jongen Marin wiens uiterlijk kan veranderen als reactie op gedachten en gevoelens van anderen. Een kameleon die vooral grote aantrekkingskracht uitoefent op vrouwen die in hem een verloren geliefde herkennen. Naast Marin spelen een aantal andere personages een rol, zoals Alvise die naarstig op zoek gaat naar het levenselixer om zijn lichamelijke verval een halt toe te roepen, en dan is er ook nog de onsterfelijke, zij het in staat van ontbinding verkerende, Lelio die de doden van Venetië ophaalt met een kar. Als Venetië wordt getroffen door een vreemde epidemie waarbij alle slachtoffers een verdrinkingsdood lijken te sterven en straten op onverklaarbare wijze opeens vol liggen met dode vissen en wier, wordt Marin door Venetianen gezien als de incarnatie van de heilige San Barnabo, de pestheilige uit de titel.
Zoals uit het bovenstaande mag blijken, is dit geen gewone historische roman maar eentje met bovennatuurlijke elementen. Dat De pestheilige mij uiteindelijk matig kon boeien ligt niet aan het verhaal en heeft alles te maken met de telegramstijl waarin het geschreven is. De achterflap rept over een zintuiglijke belevenis die gelijkstaat aan Het parfum van Patrick Süskind, maar daar komt weinig van terecht als de "hoofdstukjes" vaak niet meer dan een halve pagina beslaan. De talloze witregels hadden een waarschuwing kunnen zijn dat MacCauley aan het oppervlak blijft rondgondelen en geen diepe duik waagt bij haar debuut. Dat is jammer, want uit de langere passages die meer kopje onder gaan in Marins wonderlijke aandoening blijkt dat De pestheilige de potentie tot meeslepend proza in zich draagt. Nu leest het als een zeer uitvoerige synopsis die nergens tot volle wasdom komt. Het gevolg is dat de personages en de omgeving nooit echt tot leven komen. Een gemiste kans.

Geen opmerkingen: