Vanavond Luchino Visconti's vroege meesterwerkje Bellissima uit 1951 bekeken. Prachtige film over een moeder die, in de traditie van het Italiaans neo-realisme, strijdt tegen de armoede en met bijverdiensten als prikzuster haar gezinnetje een iets beter bestaan probeert te geven. Als er bij filmstudio Cinecitta audities worden gehouden voor de rol van een meisje in een speelfilm laat ze haar dochtertje meedoen en raakt verblind door de gouden bergen die de industrie lijkt te beloven. Ze stort zich compleet op de ambitie het dochtertje een glansrijke filmloopbaan te bezorgen en besteedt al haar bijeengeschraapte lires aan acteerles, mooi jurkje, mooi kapsel et cetera voor haar kind. Als bij de screentest blijkt dat de studio het dochtertje niet ziet zitten en het zelfs wordt uitgelachen ('Het lijkt net een dwerg,' luidt een van de commentaren) vallen bij de moeder de schellen van de ogen.
Visconti wilde met Bellissima onder meer een ode brengen aan de actrice Anna Magnani, een icoon uit de Italiaanse cinema, en daarin is hij geslaagd want Magnani is fantastisch als moeder die zich laat meeslepen in de welhaast hysterische draaikolk rondom de schijnwereld van film en bij wie het moederhart breekt en spreekt. Het dochtertje wordt ook onweerstaanbaar neergezet door Tina Apicella (in haar enige filmrol).
Een humoristische en uiteindelijk ontroerende rolprent over ware schoonheid. Niet de kunstmatige en oppervlakkige schoonheid van het beeld (dat hier in de vorm van de filmindustrie met zichtbaar satirisch genoegen door Visconti als een charlatanwereld door de mangel wordt gehaald), maar de schoonheid in de ogen van het liefdevolle hart dat kijkt naar het eigen kind. Dat mag dan stotteren, geen balletpasjes in haar stugge beentjes krijgen en zeer alledaags ogen, maar ze blijft voor een moeder het allermooiste in de wereld. Ongeacht de idealen die in de buitenwereld worden gepromoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten